اثر تقویت حافظه با استفاده از آگونیست کولینرژیک و موسیقی در پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکان شرطی در موش سوری نر

مقدمه: مهمترین عارضه مصرف داروهای اعتیادآور، برهمکنش آن ها با سیستم عصبی است که منجر به دریافت طولانی مدت و مکرر دارو می شود. هدف این مطالعه بررسی اثر تقویت حافظه با استفاده از آگونیست کولینرژیک و موسیقی در پیدایش وابستگی به مورفین می باشد. مواد و روش ها: در این پژوهش 110 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم در گروه های کنترل، شاهد و آزمایش مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه های تجربی ، شامل تیمار با مورفین، دونپزیل، مورفین + دونپزیل، موسیقی تند، موسیقی آرام بخش1، موسیقی آرام بخش2، مورفین+ موسیقی تند، مورفین+ موسیقی آرام بخش1، مورفین+ موسیقی آرام بخش2، بودند. مورفین باعث ایجاد وابستگی و دونپزیل یک فاکتور کولینرژیک تقویت کننده حافظه، جهت مقایسه با موسیقی بود. به منظور تشخیص ایجاد وابستگی از روش ترجیح مکان شرطی (conditioned place preference= cpp) استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین گروه کنترل با گروه مورفین در ترجیح مکان شرطی تفاوت معنادار (05/0≥p) و با گروه های شاهد، دونپزیل و تیمار با موسیقی تفاوت غیرمعنادار بود. همچنین بین گروه مورفین با گروه های مورفین+دونپزیل، مورفین+موسیقی تند، مورفین+ موسیقی آرام بخش1 و مورفین+ موسیقی آرام بخش2 در ترجیح مکان شرطی تفاوت معنادار (05/0≥p) مشاهده گردید. بحث و نتیجه گیری: احتمالاً دونپزیل و موسیقی تند و موسیقی آرام بخش1، با مهار نورون های دوپامینرژیک cpp القا شده با مورفین را کاهش می دهند و موسیقی آرام بخش2 با تحریک نورون های دوپامینرژیک باعث افزایش cpp وابسته به مورفین می شود.